æмæ куыд

Афтæмæй цæугæ нæй, мæ мады хай! Бар райсын хъæуы дохтырæй. – Так, матушка, уходить (отсюда) нельзя. Нужно испросить разрешение у врача. (Цоциты Р., Æцæг адæймаджы таурæгъ)

Афтæмæй раздæры дыууæ хæлары æнæ аххос бæрæгæй куыдфæстæмæ кæрæдзийæ ахицæн сты. – Таким образом, два бывших друга, без видимых причин, мало-помалу раздружились. (Мамсыраты Дæбе, Адæмы уарзон)

Æрмæст Тæтæрхъан никуы ма зыны, афтæмæй та ахæм æхсæны хъуыддаджы уый кæддæриддæр разæй вæййы. – Лишь Татаркана пока не видно, а между тем место в таких общественных делах он всегда бывает в числе первых. (Дзугаты Г., Æхсарджын барæгæн)

Куыд рабæрæг, афтæмæй Реуазы хъуыддæгтæ уый размæ дæр хъуыстгонд уыдысты. – Как выяснилось, деяния Реваза были известны и раньше. (Хъуылаты С., Æууæнк сыл нæй)

Уый йеддæмæ ныр куыдтæ æмæ цытæ кæнынц, уый ницы у: Ныры лæппутæ хи ирхæфсынæн, хуыздæр куыстæн, уый ссардтой, æмæ æхсынæнтæ къæрццытæ кæнынц æмæ сын сæ цъæрттæ тутæ кæнынц, – загъта лæг, былысчъилтæгæнгæ, æмæ лæппу хъазахъхъ æхсынæнтæ куыд æхсынынц æмæ сын сæ цъæрттæ куыд тутæ кæнынц, уый фæзмын байдыдта – Так-то люди делают, а не то что как теперь: только и забавы у ребят, что семя грызут да шелуху плюют, – презрительно заключил старик, представляя в липах, как грызут семя и плюют шелуху нынешние казаки (Лев Толстой, Хъазахъхъ)

Куыд уæздан, куыд æфсæрмдзæстыг æмæ нымд уыди Иван, уымæн ма иучысыл æвдисæн. – Вот еще одно свидетельство тому, каким деликатным, каким стыдливым и застенчивым был Иван. (Дзесты К., Нæ буц хистæртæ)

Куыд æнхъæлут? Ирыстон фесæфт, нал и? Куыд æнхъæлут? Сылбындар фестæм мах? – Что мните вы? Что Осетия погибла, ее уж нет? Что мните вы? Мы остались без мужчин? (Галуанты Л., Иудæтæ, æркæнæд уыл нæ бон!)

Уырыссаг æвзаг «мадæлон» кæмæн ссис, фæлæ культурæ æмæ ирон æгъдау æмгæрон кæмæ не 'рцыдысты, уыдон нын нæ уæздан æвзагмæ кæсынц схъæлæй, æнæрвæссонæй. Ома, нæ европæйаг культурæ иронау ныхас кæнгæйæ куыд хъуамæ равдисæм? Япойнаг фарфоры зынаргъ къусæй бразилиаг къофи куы цымай, уæд иронау дзурыны онг дæхи куыд хъуамæ æрдæлæмæ кæнай? – Те, для кого русский язык стал родным, и у которых и в помине нет культуры и нрава осетинского, смотрят на наш благородный язык с презрением и брезгливостью. Как, мол, мы можем свою европейскую культуру продемонстрировать с помощью осетинской речи? Ну как можно пить бразильский кофе из чашки из дорогого японского фарфора и одновременно опуститься до разговоров на осетинском языке? (Булкъаты М., «Мах дуг»)

Калман ныхъхъыллист кодта æмæ йæхи атон-атон кæны. Феуæгъд æмæ мæсыджы ’рдæм фæлидзы. – Калман взвизгнул и пытается вырваться. (Нафи, Фыдæлты туг)

Афтæмæй ус йæхи атон-атон куыд кодта, афтæ йын ныпъпъа кодта æмæ йæ феуæгъд кодта. – Он поцеловал пытающуюся вырваться женщину и (тогда) отпустил ее (отпустил ее руку). (Беджызаты Ч., Мæсгуытæ дзурынц)

Ау, уый та куыд? Нæ зæрдæйы туг нал ис? – Как же так? Разве в нашем сердце нет больше крови? (Брытъиаты Е., Хазби)

Ау, мæлгæ кæны Гугула? – Неужели Гугула умирает (Мамсыраты Д., Гугула)

Ацы кæрцы ау нал ис. – В этой шубе нет больше (согревательной) силы. (Абайты В., Историон-этимологон дзырдуат, 1-æм том)

Æгæр бæрзонд уыд, цæхæрадонмæ аууон дардта. – Он был слишком высоким и затенял огород (собой). (Гæлуаты А., Худæг æмæ Дудæг)

Хъæуæн йæ хæдкæрон уыди иу мæнкъæй хæдзар. Уыцы ран пецæй цыди фæздæг; цыди бæрзонд, хæрз бæрзонд, аннæ хæдзæрттæй куыд цыд, афтæ фæздæг урс фæйлаугæ дзыгуыртæй аууон дардта уазал стъалытæ æмæ сæнтрухс мæймæ. – На самом краю слободы стояла небольшая юртенка. Из нее, как и из других юрт, поднимался высоко-высоко дым камелька, застилая белою, волнующеюся массою холодные звезды и яркий месяц. (В. Короленко, Сон Макара)

Уыцы бон хъæбатыры хуызæн кастис Цола адæммæ. Хъæубæсты алы ран дæр стыр диссагæн кодтой йе сгуыхты кой. Фæлæ уый фæстæ адæмæй байрох. Цола баззадис мæгуыр æмæ æгадæй – раздæр куыд уыдис, афтæмæй. – В тот день Цола в глазах народа был героем. Односельчане повсюду говорили о его подвиге. Но впоследствии люди это забыли. Цола остался таким, каким был раньше – бедным и бесславным. (Мамсыраты Д., Цыт)

Куыд раджы байсысти мæ хъару. – Как рано истощились мои силы. (Хаджеты Т., Фæсривад)

Уывыдз гилдз раппæрста, иннæ дзы авæрынмæ куыд хъавыд, афтæ йæм хъæддаг хуы адæймаджы хъæлæсæй æрбадзырдта – Увыдз выбросил гильзу и уже хотел было вставить (в ружье) новую, как кабан обратился к нему человеческим голосом (Ситохаты Саламджери, Сæ тæригъæд фидынц)